Tekst opublikowano dnia: 12/12/19.

Karol Chum

Człowiek

Od pierwszych chwil życia myślę jak człowiek.

Wprawdzie jeszcze niezdarnie,

bo niczym jak pisklę unoszę głowę ku górze

i trzepoczę się życiu jak flaga wolności.

Niczego nadto nie rozumiem.

Jestem, prawie jestem.

Powietrzem z oddechu matki,

do której przylegałem ciałem

i dopominałem się o rzeczy i sprawy najprostsze.

Myślę jak człowiek.

Strumień czasu pompuje mi krew,

choć nie do końca wiem,

gdzie mam prawą i lewą rękę,

sięgając po chleb i mleko.

Później dowiem się tego,

tkwiąc pośrodku własnych potrzeb i pragnień,

osiwiałych od tęsknot i miłości.

Ty się tak patrzysz na mnie,

a ja mam piach w oczach

i mgłę o poranku.

Może tylko tyle mi wystarczy,

aby nie wołać o deszcz i pogodę

nim zawołam: „Boże!”, i umrę.

Nawet wtedy będę myślał jak człowiek,

chociaż kiedyś przyjdzie mi

unieść głowę ku górze po raz ostatni.

Bylebym nie krzyczał,

bo krzycząc, tylko się powtarzam...

Warszawa, 29.04.2016